ART IS PEACE

A World Theatre Day Message by Norwegian playwright Jon Fosse

Every person is unique and yet also like every other person. Our visible, external appearance is different from everyone else’s, of course, that is all well and good, but there is also something inside each and every one of us which belongs to that person alone—which is that person alone. We might call this their spirit, or their soul. Or else we can decide not to label it at all in words, just leave it alone.

But while we are all unlike one another, we’re alike too. People from every part of the world are fundamentally similar, no matter what language we speak, what skin color we have, what hair color we have.

This may be something of a paradox: that we are completely alike and utterly dissimilar at the
same time. Maybe a person is intrinsically paradoxical, in our bridging of body and soul—we
encompass both the most earthbound, tangible existence and something that transcends
these material, earthbound limits.

Art, good art, manages in its wonderful way to combine the utterly unique with the universal. It lets us understand what is different—what is foreign, you might say—as being universal. By doing so, art breaks through the boundaries between languages, geographical regions, countries. It brings together not just everyone’s individual qualities but also, in another sense, the individual characteristics of every group of people, for example of every nation.

Art does this not by levelling differences and making everything the same, but, on the contrary, by showing us what is different from us, what is alien or foreign. All good art contains precisely that: something alien, something we cannot completely understand and yet at the same time do understand, in a way. It contains a mystery, so to speak. Something that fascinates us and thus pushes us beyond our limits and in so doing creates the transcendence that all art must both contain in itself and lead us to.

I know of no better way to bring opposites together. This is the exact reverse approach from that of the violent conflicts we see all too often in the world, which indulge the destructive temptation to annihilate anything foreign, anything unique and different, often by using the most inhuman inventions technology has put at our disposal. There is terrorism in the world. There is war. For people have an animalistic side, too, driven by the instinct to experience the other, the foreign, as a threat to one’s own existence rather than as a fascinating mystery.

This is how uniqueness—the differences we all can see—disappear, leaving behind a collective sameness where anything different is a threat that needs to be eradicated. What is seen from without as a difference, for example in religion or political ideology, becomes something that needs to be defeated and destroyed.

War is the battle against what lies deep inside all of us: something unique. And it is also a battle against art, against what lies deep inside all art.

I have been speaking here about art in general, not about theater or playwriting in particular, but that is because, as I’ve said, all good art, deep down, revolves around the same thing: taking the utterly unique, the utterly specific, and making it universal. Uniting the particular with the universal by means of expressing it artistically: not eliminating its specificity but emphasizing this specificity, letting what is foreign and unfamiliar shine clearly through.
War and art are opposites, just as war and peace are opposites—it’s as simple as that.

Art is peace.

Original text here

Some thoughts on contemporary dance, freedom and ticking boxes…

This text is about a piece I created long time ago in 2016, at the beginning of my career as a choreographer and freelance dance artist. Actually my first attempt for a professional dance production. “The other F word” was about a society that learns to be silent through consumerism,  that forces us to forget the most important F word. FREEDOM. It is about losing the individual’s identity, the struggle of the collectiveness and the need to create a safe HOME for all.

So here are some thoughts I found on a paper:

Art is a way to speak about things we see or hear about and make us angry or sad or disappointed or hopeless. It is a way to ask questions without necessarily needing the answer. And a way to create , express, confess.

It took me a while to put these thoughts down. I don’ t know if I was trying to be politically correct or not rude or just very clear on what I was thinking.

It started by reading the reviews of the piece I presented on Resolution 2016! at the Robin Howard Theatre in London. And then I just kept thinking once more about art,  it’s role, whether it should tick boxes or remain a rebel?

So… What is to be free? How do we perceive the concept of freedom? and how do we maintain it? Is it primarily connected to money?

Is Art free?

Well…As it seems not even art is free anymore. It is not free for the people to watch or access, not free for the artist to totally express himself/herself without thinking of ticking the boxes, not free for the people to accept it, perceive it, digest it in any way they want.

In any way we think about it freedom is lost in any and every aspect of our lives.

On stage, during the performance one of the performers screams: “We don’t belong here.”

and another one mentions that we should go back where we came from.

But for people that never felt unwanted, that were never forced to move or travel or migrate or for people that have decided to stay in their own bubble and refuse to look outside, these phrases are similar to: “Let’s go shopping today!”. For people that never wondered how it feels to not have a home, how it is to lose a child in the sea because someone else decided they need more land, more wealth, more money, more power, these phrases are just making a work “too political”. For people that think they are free because they have access to facebook and can buy anything they want.  For people that are bored to think, bored to question, bored to live, this work is characterised as “too literal”.

And these opinions once more reinforce my belief that art belongs to the people.

To the real people out there.

To those that describe life with emotions and feelings not just with words. To those that understand because they experience oppression, aggression, unity, togetherness, individuality, control, power, fear and not because they have learnt to be observers of a society well decaying through money.

So, I learned from the beginning of my career that in this field to have some people against you is a sign that you are on the right path. I am glad we are not ticking their boxes because as the group  “Gracefool Collective” pointed out on the same night, ticking boxes can be dangerous!

Art is not to get criticised (and undermined) by the opinion of the few.

Art is not to be ticking boxes. Not to aim for good reviews. Art is there to open debates. To be painful and uneasy sometimes. To make people cry, think, get angry, happy. It’s not just to entertain.

So, I think it’s time for art (and not only) to make some noise.

It’s time for art to stop being subject to reviews and fundings.

And to finish with my favorite quote: In a decaying society, art, if it is truthful, must also reflect decay. And unless it wants to break faith with its social function, art must show the world as changeable. And help to change it.

(Ernst Fischer)

review

From Greece to Turkey. Solidarity to Grup Yorum

A great initiative that took place on the 13th of May in Athens.

Underneath one of the major ancient theatres and cultural places of Greece, 120 musicians, actors, videographers and sound designers came together to express their solidarity to the artists who died for their art.

Another sign of the power and solidarity art can bring. Especially now.

#SupportArtWorkers #GreeceToTurkey #GrupYorum

 

Advices to artists by artists.

A great video with advices to artists by artists.

Quoting

Olafur Eliasson : ” Be sensitive to where you are in what times and what part of the world and how that constitutes your artistic practice.” 

“Making art is making the world.”

Marina Abramovic : Be ready to fail… Risk

Wim Wenders: “Do what nobody else can do except for you!”

Brandalism.

Watching an old documentary “Exit through the gift shop”   which follows the path of Thierry Guetta and the birth of Mr. Brainwash gave me a push to dive again in the amazing world of street art.

Looking at Space Invader’s tiny mosaic space figures and then at Shepard Fairey’s famous OBEY and ending up watching a video from a day in Banksy’s biggest exhibition “Dismaland” made me realise the immense value of street art in the art world,  and the world in general. People with creativity and sometimes outrageous courage that decide to get out, express their voice on the walls and show that art holds a certain amount of freedom that it is won through rebellion, opposition and innovation.

Now… what is Brandalism?

Brandalism is a way of using street art to directly sabotage the power of advertising big brands and companies. If you ask me, it is an artistic action against Capitalism.

Here’s the definitely worth reading manifesto :

“This fight, waged in all places,
on all networks and circuits of communication
is the responsibility of all who believe another world is possible.

This is our battle-cry, our semiotic war,
our rage against consumer mis-philosophy,
and the machines of predatory corporatism,
that block out the sun
burn our atmosphere

We steal this space (from capitalism)
and we give it back to you for free
for the communication of possible futures

So imagine, if you will, another world
Emptied of mad empires,
Manufactured fears,
Paranoid dreams
and marauded lands.

Now imagine the sounds of those memories
crushing in your hands.

Instead of the facile dreams of consumer products and
the shadow festival
of fake-estate lifestyle choice,
pacifying with wealth those who remember,
smart-drugging the next generation of revolutionary minds.

We are people, not targets.

It might be time to listen to the rage inside,
the rage against more of the same
the rage because another world must be possible,
a rage against the atrophy of hope.
A rage against the changing climate, bullshit jobs,
division, fear.

So we subvertise here for hope,
hope that is never too late to start.

Take this space.
Silent rebels, and loud dreamers,
take this space,
young pacifiers and old lovers.

Don’t hide in the shadows, steal their space,
their damaging words and aesthetics.

We take this space back to speak truth to power,
to oppression, to injustice,
against those that would have us give our lives,
our brightest years,
of all that we are and could be
to the serpent of consumption
perpetuating a world we don’t believe in
distracting us from each other in favour of ourselves,
destroying our ability to think and fantasise wildly.

We, who are you, have come to realise that
to dream is the beginning,
all that remains is action,
to reclaim the space to express.”

Now, if you ask me how effective is brandalism I cannot answer for sure but for me the important thing is that it exists and it shakes and shapes the images we see and are being brainwashed from. It is a way to say no to what someone else decide’s to put in front of our eyes.

 

 

 

Art is everywhere if you say so

Yesterday I came across the following post by Austin Kleon.

Starting his article by the phrase “Declare it art”  he continues :

“I walked past this handicapped spot yesterday and thought of the “Make it art” assignment from Rob Walker’s The Art of Noticing:

Think then of some regular walk or drive or ride you experience often, or even that you’re experiencing for the first time. Imagine yourself a curator. Decide what, among the things you notice, you might declare public works of art.

Perhaps a disheveled pylon marking a street flaw that ought to have been fixed by now. Maybe a post that seems to be a lingering remnant of an otherwise departed fence. Possibly even a child with a piercing stare.

Grant yourself the superpower of making “art” wherever you go, and see how that changes what you perceive.

Art is everywhere, if you say so. “

 

 

It is true though that almost everything that surround us can be declared as art, the problem is we usually don’t have the time to appreciate it and admire it as we do with a piece of art.

When we visit a gallery or we go to the theatre we decide to slow down, we give time to ourselves to open our minds and our hearts and receive what the art piece has to offer. We want to understand, to feel and be amazed by what we see.

Imagine if we could confront the world as if we are in a gallery or an art museum or a theatre hall.  We look from a different perspective. We  feel, we see the beauty on things otherwise unimportant. Everything suddenly takes a different form , more valuable, more unique. Like a piece of art.

Let’s think that art is everywhere. Could be worth the challenge…

 

 photograph by Chris Cabral

On Peace Games.

On PEAGE GAMES. Training Course in Slunakov, Czech Republic. 26 August – 3rd September.

---

It’s time I guess to write about a great experience I had about a month ago.

It all started on the 26th of August in Slunakov, an amazing ecological home near Horka nad Moravou village . A building based in the middle of a green preserved area functioning with respect towards the environment and the people. A  peaceful place to be.

There, I met up for the first time with the rest of the participants, people from all over the world. Romania, Argentina, UK, Ireland, Italy, Czech Republic, Greece, Germany, Madeira Island, Hungary, Turkey, Slovenia, Spain America and Russia! A big wave of different names  and cultural backgrounds  hit me but soon it all became very familiar and I felt like I was living in a unique multicultural family , and every single member of it had so much to teach me.

 

Those 8 days  were a big, long journey filled with new explorations, challenges, debates and games.

We had practical and theoretical sessions on how to structure and design a game. We also had to deal with stressful  tasks such as “building the tallest #LEGO tower”, which sometimes costs more than you imagine! We learned about teamwork and team organisation, the mechanics of creating a game and shaping a narrative. And to go deeper we tested our values and discussed over the values promoted by the messages that we get bombarded on a daily basis by politicians, adverts, the TV, the press and other social groups.

 

Now you ‘ll probably start thinking why the hell this course was called “PEACE GAMES”… well I was thinking the same; until we watched the movie …”War Games”.

Ok!  No!  (This movie is integral to the course for various reasons I am not going to explain. If you want to know more just watch the movie and/or go attend a “Peace Games Training Course” )

The real way to find out the mystery of this course was to link the idea of games to our society. And that again happened through more discussions and a deeper understanding of games. Ranging from racist and sexist, violent online video games[1] to “finding your real love” board games[2]. From old classic games such as Dungeons and Dragons [3] to theatre improvisation games and card games where cheating[4]is finally allowed (!). From running free and wild into the field having the goal to “HAVE FUN”  to playing obsessively “Overcooked”[5] until 3am. From games that killing crabs[6] can actually destroy your life to games that the lack of communication can blow everyone up[7]. (Definitely tried my best! ).

 

But what was puzzling me was the fact that even though most of the times games create imaginary words with amazing graphics and endless possibilities they are indeed the mirror of our “REAL” world (although as trainer Michele said there is not such thing as real and unreal world. It all belongs to this world).  Only, this mirror shows what is actually missing from peoples’ lives. Imagination, communication, trust, bravery, achievement, goals, awards, risk, rebellion, companion, fun and freedom.

Let’s think how many of these we can identify in our everyday life?

As the week went by I started understanding that the wide range of games exist to attract different groups of people. But isn’t this a creation of the adult world too. A separation of worlds within a world? The development of more and more boxes labelled in different ways. How possible though it is to be able to jump from one box to another? Like we did that week, in that training course, following our own preferences and priorities but also accepting and trying and playing.

Everyone is different and that’s why there are so many different games. But what if the ideal Peace Game is playing ALL of the games? Acquiring skills and knowledge from all of them without judging or creating personal barriers. Entering different dark caves and crossing thresholds again and again. Meeting trolls that become your best friends and tricksters that by tricking you they help you find the right path. Enjoying that moment of playing rather than wishing is not going to end. Celebrating winning but also celebrating losing!  Embodying your character and knowing it is still you , the real you.

Only one week was enough to appreciate the real value of “Peace” and “War” games. The essence of having a goal and either alone or with a team trying to achieve it!

And what if that goal was to change the world? How would you play this game?

Well we tried…by creating even more games!

Games that language can make you a king [1], or where the sea animals can probably hear the desperate attempt of you to save them[2]. Games where you have the power to change the earth’s fate[3] or others were you have to YOLOmoc[4] or end up  mass- debating[5] .

It may all sound we were just going crazy… but I can reassure you it was one of the most enriching experiences I ever had. Inspiring, challenging and FUN!

Because at the end of the day, playing is part of our nature and the reason we grow old is because we decide at some point of our lives that playing is not as important any more. So I challenge you… go and play any game that makes the hidden inner child laugh again. Someone , some time said … life is a game. Just then we decide the rules. And these rules make the society we live in and the REAL world as it is. So keep playing and choose your rules because otherwise, someone else will…. But don’t forget in this game.. you only have one life.

 

Over and out,

Eleni

 

*References of games mentioned above:

1. Anita Sharkeesian beating game (which I recommend you don’t try)
2. The Fog of Love (attention this game can lead to marriage! )
3. Dungeons and Dragons (which I recommend you playing at least once in your lifetime, but remember #gollumslivesmatter)
4. Schummel Hummel ( Game designed by kids.  Wonder why?)
5. Overcooked (not suitable for easily irritated people)
6. The Visit  (very misleading title! )
7. Keep talking and no one explodes.  (well…)

 

*Games created during the training course:

1. A-Mazing Words
2. The Sound of the Sea
3. The Last Ones
4. Yolo(moc)
5. The Devil’s Advocate

 

A big thank you to Erasmus + and the training team of War Games : Carmine Rodi Falanga Mafalda Morganti and  Michele Di Paola

 

 

 

 

 

 

 

Μιλώντας για το ‘2084’ & ‘HOME’.

Το έργο Home από την ομάδα Almalibre.co της Αναστασίας Μπρουζιώτη και το έργο 2084 από την ομάδα A(r)CT της Ελένης Παπαϊωάννου και του Άλεξ Γκοτς φιλοξενεί από τις  7 έως τις 30 Οκτωβρίου ο Κινητήρας.
Τα δυο έργα διακρίθηκαν στο In Progress Feedback Festival (IPFF) 2017.

Εμείς μιλήσαμε με τις δύο καλλιτέχνιδες για τα έργα τους, που μάλιστα ισοψήφισαν στην πρώτη θέση με βάση το feedback του κοινού, και παρουσιάζονται στον Κινητήρα στην τελική τους μορφή σ’ ένα συναρπαστικό Double Bill.

Λίγα λόγια για την παράσταση που θα δούμε στον Κινητήρα…

Ελένη Παπαϊωάννου: Το “2084” δημιουργήθηκε μέσα από μια συνεργασία μεταξύ των performers Ελένη Παπαϊωάννου (ιδρύτρια του A(r)CT) και Άλεξ Γκοτς, καθώς και του μουσικού Πάνου Χουντουλίδη και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο In Progress Festival 2017, όπου κατάφερε να κερδίσει την πρώτη θέση μαζί με την ομάδα Almalibre.co. Το έργο μας αντλεί στοιχεία από το βιβλίο “1984” του Τζορτζ Όργουελ. Η συνεχής προσπάθεια μιας “ανώτερης” δύναμης να καταργήσει κάθε ίχνος διαπροσωπικής σχέσης για να εξασφαλίσει την παντοτινή αγάπη και πίστη προς αυτήν. Δύο άνθρωποι που πέρα από την αγάπη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον αγαπούν την ελευθερία. Την ‘μη εικονική’ ελευθερία που ποτέ δεν μπόρεσαν να γευτούν.
Αναστασία Μπρουζιώτη: Tο “Home”  είναι μία παράσταση που δημιουργήθηκε με αφορμή  τους πίνακες του Egon Schiele και του  Edward Hopper. Οι συλλογές που αποτελέσαν την αφετηρία του κομματιού είναι  “The Embrace” (The Loving, Ε.Schiele), Cοuple Paintings  (1939-1959, E.Hopper) και  Social Realism (1928-1947, E.Hopper).

Τι σας ενέπνευσε; Πού στηριχθήκατε;
Αναστασία Μπρουζιώτη: Ο Hopper έχει έναν ρεαλισμό και είναι φοβερά κινηματογραφικός. Η απλότητα, η αρμονία και η ισορροπία που έχουν οι πίνακες του δίνουν πολύ καθαρά την απομόνωση και την μοναξιά που βιώνουν οι χαρακτήρες του, σε αντίθεση με τη έντονη σωματικότητα και την άγρια ομορφιά που έχουν οι χαρακτήρες του Schiele. Η διαφορετική αποτύπωση του κόσμου από τους δύο ζωγράφους  αποτέλεσε το ερέθισμα για την δημιουργία του έργου σε  κινητικό, χορογραφικό και σκηνοθετικό επίπεδο.

Ελένη Παπαϊωάννου: Το 2084 βασίζεται στην ιδέα πως ο έρωτας μπορεί να αποτελέσει πράξη επαναστατική, πράξη αντιστασιακή και πολλές φορές ριψοκίνδυνη. Χρησιμοποιώντας ως κύρια πηγή έμπνευσης το βιβλίο ‘1984’ του Τζορτζ Όργουελ, το οποίο τύχαινε να διαβάζω εκείνο τον καιρό, θέλησα να αποτυπώσω στη σκηνή την κρυφή σχέση του Γουίνστον με την Tζούλια και την ανάγκη τους να νιώσουν ό,τι το σύστημα απαγόρευε ρητά. Η επίμονη μάχη τους, μέσα από την ‘παράνομη’ αγάπη τους, να νιώσουν ελεύθεροι και να πάνε κόντρα σε όσα η κοινωνία μέσα στην οποία ζουν ορίζει, αποτέλεσε κύριο συστατικό για την ανάπτυξη του έργου. Η θέλησή τους να ελευθερώσουν την φυλακισμένη τους ψυχή, το σώμα και το μυαλό τους αλλά η εν τέλει υποδούλωση και φυλάκιση των ίδιων σε όσα αποφάσισαν να αποστατήσουν λόγω του υπερβολικού τους ζήλου και της έντασης των καταπιεσμένων τους συναισθημάτων και σαρκικών επιθυμιών, προσέφερε σημαντικά δομικά στοιχεία για το 2084. Ο αγώνας αυτών των δύο ανθρώπων που αγαπιούνται ή ίσως έχουν ανάγκη να νιώσουν πως αγαπούν, απέναντι σε μία κοινωνία αποστειρωμένη από κάθε είδους συναίσθημα συντέλεσε στο να αναπτύξω το κομμάτι στα πλαίσια του θέματος “Έρωτας και Επανάσταση”, όπως είχε οριστεί από τον Κινητήρα για το InProgress Feedback Festival 2017. Έχοντας λοιπόν ως σημείο εκκίνησης τις συμπεριφορές των χαρακτήρων του βιβλίου, το περιβάλλον που κινούνται, τις αγωνίες τους, το πάθος, τον ενθουσιασμό τους αλλά και εν τέλει την απελπισία, την απογοήτευση, τον πόνο και την προδοσία που νιώθουν, χτίσαμε αυτό το έργο. Με μία ερώτηση να μας ακολουθεί: ‘Είναι μία επανάσταση βασισμένη στον έρωτα αρκετή να υπερνικήσει ένα υπερφίαλο σύστημα και μία κοινωνία τυφλή;’

Πώς επικοινωνεί με το σήμερα;
Ελένη Παπαϊωάννου: Η ανάγκη μας να είμαστε ελεύθεροι. Να μπορούμε να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε και σκεφτόμαστε, Να ζήσουμε, να ονειρευτούμε, να ερωτευτούμε… Σήμερα, αύριο, χθες. Μέσα σε ένα κόσμο κοινωνικών, πολιτικών, περιβαλλοντικών, ηθικών και ανθρωπιστικών καταστροφών.  Μέσα σε ένα κόσμο προσφυγιάς και μετανάστευσης, το 2084 απεικονίζει τον φόβο πως κάποια μέρα θα χάσουμε τη ικανότητα να νιώθουμε, να σκεφτόμαστε  και να αγωνιζόμαστε για τον ίδιο μας τον εαυτό, την αξιοπρέπεια μας και τους γύρω μας, για όσα μπορέσαμε κάποτε να ονειρευτούμε.

Αναστασία Μπρουζιώτη: Τα θέματα που ουσιαστικά πραγματεύεται το έργο έχουν να κάνουν με την ελευθερία, την μοναξιά και την καταπίεση. Είναι καθαρά ανθρώπινα θέματα και αυτό τα κάνει αυτόματα και επίκαιρα.

Δικό σας στοίχημα;

Ελένη Παπαϊωάννου:  Το προσωπικό μας στοίχημα είναι να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε στους θεατές αυτήν την επιτακτική ανάγκη για συλλογικότητα. Να κάνουμε όσους παρακολουθήσουν το 2084 να νιώσουν ΚΑΤΙ έντονο(και ίσως αποπνικτικό). Να δημιουργήσουμε συναισθήματα, να μπορέσουμε να προβληματίσουμε ως προς το τι συμβαίνει γύρω μας και πως εμείς σαν άνθρωποι τα αντιμετωπίζουμε. Να υπογραμμίσουμε τη σημασία συναισθημάτων όπως η αγάπη, ο έρωτας, η συμπόνοια και η εν συναίσθηση. Αλλά κυρίως να αφήσουμε μία σπίθα που ίσως κάποια στιγμή γίνει φωτιά.

Αναστασία Μπρουζιώτη: Η δημιουργία ενός έργου που κινητική του γλώσσα θα είναι καθαρά εμπνευσμένη από τους χαρακτήρες των πινάκων που με ενέπνευσαν.  Επέλεξα να ξεκινήσω από δύο διαφορετικές ατμόσφαιρες  και να τις μετουσιώσω σε άλλους κόσμους χρησιμοποιώντας ως εργαλείο το σώμα και την κίνηση αποσκοπώντας στο να  μπορέσει  ο θεατής  οποιαδήποτε στιγμή να « χαθεί» μέσα σε έναν ζωγραφικό πίνακα.

Ποιους καλλιτέχνες του χορού θαυμάζετε ιδιαίτερα και γιατί;

Αναστασία Μπρουζιώτη: Δεν θαυμάζω κάποιους συγκεκριμένους καλλιτέχνες χορού αποκλειστικά. Αυτό που θαυμάζω στον καθένα ξεχωριστά είναι η πίστη και η υπομονή που κάνει κάθε καλλιτέχνης μέχρι να βρει τον δικό του τρόπο να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Αυτό είναι κάτι που με μαγεύει σε όλους τους δημιουργούς από την M.Graham, τον M.Cunnigham, την Τrisha Brawn, την Pina Bausch μέχρι τον Hofesh, Arkam Khan, Sharon Fridmanκ.α.
Ελένη Παπαϊωάννου: Είναι πάντα δύσκολο να πρέπει να ξεχωρίσεις κάποιους ανθρώπους μέσα σε ένα χώρο που συντελείται από πολλούς ξεχωριστούς και αξιόλογους καλλιτέχνες του παρόντος και του παρελθόντος. Θα έλεγα πως με συναρπάσει ιδιαίτερα η δουλειά του Akram Khan. Ο συνδυασμός διαφόρων μορφών τέχνης και η ενσωμάτωση του παραδοσιακού ινδικού χορού Kathak στις χορογραφίες του έχει ως αποτέλεσμα ένα ιδιαίτερο και συναρπαστικό τρόπο αφήγησης. Επίσης η δουλειά της αείμνηστης Pina’s Bausch, ιδρύτρια του χοροθεάτρου, που δημιούργησε έργα με χιούμορ, έντονες εικόνες και χρώματα, βγαλμένα από τους ίδιους τους ανθρώπους, μη προσποιητά, εξιστορώντας και απεικονίζοντας τη ίδια τη κοινωνία στη σκηνή,  με έχει επηρεάσει πολυεπίπεδα. Τέλος, ο άνθρωπος που θαυμάζω πολύ είναι η Βάσω Κουκάκη, η πρώτη μου δασκάλα χορού, που με την ανεξάντλητη ενέργειά της καταφέρνει να μου υπενθυμίζει πως ο χορός πηγάζει από κάπου μέσα βαθιά. Να νιώθεις είναι να χορεύεις.

Η γλώσσα του χορού πόσο εύκολα γίνεται κατανοητή από το ευρύ κοινό;
Ελένη Παπαϊωάννου: ‘Ο χορός είναι σαν την ποίηση’ έλεγε ο καθηγητής μου Rick Nodine. Είναι μία μορφή τέχνης αφηρημένη, πιο αυθαίρετη. Αυτή όμως η ιδιότητα καθιστά το χορό πιο δυσνόητο και όχι τόσο προσβάσιμο στο ευρύ κοινό. Χορός όμως είναι κίνηση, κίνηση  που προέρχεται από το σώμα μας. Ο καθένας κινείται. Ο καθένας από μας αντιλαμβάνεται την κίνηση και νιώθει το ρυθμό. Είναι κάτι πηγαίο, ανθρώπινο. Είναι η πρώτη γλώσσα που μαθαίνουμε, μία γλώσσα παγκόσμια. Έτσι λοιπόν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται  για να μπορεί να αγγίξει και να μεταφέρει μηνύματα. Να λειτουργεί σα δίαυλος ιδεών και συναισθημάτων. Έτσι μόνο ο χορός κατά την άποψή μου μπορεί να γίνει κατανοητός από το ευρύ κοινό, σαν ένας ειλικρινής, άμεσος διάλογος.
Αναστασία Μπρουζιώτη: Ο χορός είναι μία αφαιρετική τέχνη που συχνά δεν χρειάζεται να αποκωδικοποιηθεί εντελώς. Αυτή άλλωστε είναι και η μαγεία του. Το αν και κατά πόσο θα φτάσει στο κοινό εξαρτάται από την κινητική γλώσσα και τον τρόπο που ο χορογράφος θα επιλέξει να χρησιμοποιήσει, καθώς επίσης από το ποιος είναι ο στόχος του έργου. Αν θέλει να προβληματίσει, αν θέλει να δώσει κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα ή αν θέλει αφήσει τον θεατή να ταξιδέψει.

Μελλοντικά σχέδια

Αναστασία Μπρουζιώτη:  Τον Νοέμβριο θα ταξιδέψουμε στο Echo Dance Festival στην Ιρλανδία με το έργο “Soul mechanisms/ Journey in the sky” και μετά τα Χριστούγεννα θα ξεκινήσουμε την παραγωγή του νέου μας έργου.
Ελένη Παπαϊωάννου: Μετά το τέλος των παραστάσεων του του ‘2084’ στον Κινητήρα τον Οκτώβρη η ομάδα μας, Α(r)CT,  θα συνεχίσει την ερευνά της πάνω στη σχέση του χορού και των δημόσιων χώρων αποσκοπώντας στην υλοποίηση της ιδέας μας πως ο Χορός ανήκει σε κάθε Χώρο και σε κάθε άνθρωπο. Επίσης η ομάδα μας θα συνεργαστεί με το Artfygio διοργανώνοντας εκπαιδευτικά και άλλου είδους προγράμματα στα πλαίσια της συνεχούς μας προσπάθειας να γίνει η τέχνη πιο προσβάσιμη και διαδραστική. Και επειδή μας αρέσει να είμαστε πολυάσχολοι σκοπεύουμε να ξεκινήσουμε ένα καινούργιο κομμάτι με τον Alex Gotch και άλλους performers/χορευτές.

Γεωργία Οικονόμου

 tospirto.net

Μας ενδιαφέρει οι θεατές να κατανοούν αυτό που παρακολουθούν

Συνέντευξη Ελένης Παπαϊωάννου στα πλάισια του 5ου Handmade and Recycled Theatre Festival.   στo gefira.gr

 

Πότε και πώς ξεκίνησε η καλλιτεχνική σας δράση;

Η ομάδα A(r)CT γεννήθηκε το 2014 με την ιδέα ότι ο χορός όπως και όλες οι τέχνες πρέπει να λειτουργούν ως ένα μέσο κοινωνικής -και όχι μόνο- αλλαγής.

Από τότε, δημιουργούμε έργα βασισμένα στο χορό και το σωματικό θέατρο, installations και site-specific που παρουσιάζονται σε κλειστά θέατρα αλλά και ανοιχτούς, δημόσιους και ασυνήθιστους χώρους. Μέχρι τώρα, η ομάδα Α(r)CT έχει συμμετάσχει σε διάφορα φεστιβάλ σε Αγγλία και Ελλάδα.

Η ομάδα A(r)CT έχει στόχο να δημιουργεί προσιτά και διαδραστικά έργα συνδυάζοντας χορό, κείμενο, μουσική όπως και άλλες εικαστικές τέχνες. Μέσα από τη δουλειά μας επιθυμούμε να μεταφέρουμε μηνύματα άμεσα συνδεδεμένα με την καθημερινότητά μας, την κοινωνική και ανθρωπιστική μας ύπαρξη καθώς και τον σύγχρονο κόσμο. Μας ενδιαφέρει οι θεατές να κατανοούν αυτό που παρακολουθούν, να νιώθουν ενεργοί και όχι να στέκονται απαθείς σε ό,τι συμβαίνει μπροστά τους.

Συνεργασίες που έχετε κάνει ή που θα θέλατε να κάνετε;

Μέσα από τις δράσεις τις ομάδας μας έχουμε συνεργαστεί με αξιόλογους καλλιτέχνες, designers, χορευτές και μουσικούς, όπως οι Andrew Huang, Clara Giaminardi, Georgio Oniani, Iro Vasalou, Daniel Persson και πολλούς άλλους. Επίσης μία από τις πιο πρόσφατες δουλειές μας, που θα παρουσιαστεί στον Κινητήρα τον Οκτώβρη, είναι αποτέλεσμα συνεργασίας με τους Αλεξ Γκοτς και Πάνο Χουντουλίδη. Σε προσωπικό επίπεδο είχα την ευκαιρία να δουλέψω με καταξιωμένους χορογράφους και καλλιτέχνες όπως Luca Silvestrini, Akram Khan, Alexis Blake, Seke Chimutengwende και Livia Rita, κάτι που προσθέτει ενθουσιασμό και έμπνευση για να συνεχίζω.

Κρίση και τέχνη- Πόσο επηρεάζει η μια την άλλη;

Σε καιρούς κρίσης οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, περιβαλλοντικής και ανθρωπιστικής η τέχνη είναι ένα διέξοδο. Είναι μία μεγέθυνση των πραγμάτων, που άλλοτε προσφέρει μια στιγμή απόδρασης και άλλοτε προτροπή για δράση.

Πάντα πίστευα στην δύναμη της τέχνης, της κάθε τέχνης, αλλά κυρίως αυτής που μπορεί να λειτουργήσει ως δίαυλος ιδεών και μηνυμάτων. Αυτής της τέχνης που δεν θυσιάζεται στο βωμό των αγορών, της φήμης και των χρημάτων. Αυτής της τέχνης που μπορεί να προβληματίσει, να συγκινήσει, να πονέσει, να τρομάξει και να αλλάξει έστω και ένα κομμάτι της κοινωνίας. Η κρίση δυστυχώς ή ευτυχώς μας κάνει να αντιδρούμε (ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε) και μέσα από αυτή την αντίδραση γεννιέται περισσότερη τέχνη. Η ανάγκη να εκφραστούμε, να ακουστούμε και να πολεμήσουμε ενάντια σε κάτι υπέρτατο χωρίς όπλα αλλά με μπογιές, τραγούδια και χορό.

 

Μελλοντικά σχέδια που σας απασχολούν;

Ο κύριος στόχος μας είναι να συνεχίσουμε το έργο μας, εξερευνώντας καινούργια μονοπάτια, γνωρίζοντας νέους καλλιτέχνες και δημιουργώντας συνεργασίες που μπορούν να προσφέρουν κάτι καινοτόμο και διαφορετικό στο χώρο των τεχνών, θέτοντας ταυτόχρονα καλλιτεχνικές και άλλες προκλήσεις.

Γιατί αποφασίσατε να συμμετέχετε στο 5o Handmade and Recycled Theater Festival;

Διαβάζοντας για το 5o Handmade and Recycled Theater Festival κατάλαβα πως είναι ένα φεστιβάλ που ταιριάζει απόλυτα στην ιδεολογία της ομάδας μας και τον τρόπο που θέλουμε να προωθήσουμε την τέχνη. Για μας η τέχνη ανήκει σε όλους και δεν πρέπει να τοποθετείται μόνο σε θέατρα, μουσεία και γκαλερί. Έτσι λοιπόν με πολύ ενθουσιασμό αποφασίσαμε να δηλώσουμε συμμετοχή και να μοιραστούμε με όλους τη δουλειά μας.

Α(r)CT – Ελένη Παπαϊωάννου

 

On Fearless Girl statue.

Around five weeks ago a new statue named ‘Fearless Girl’ was placed opposite to Di Modica’s Charging Bull in Manhattan’s Financial District.

‘Di Modica isn’t happy about the recent addition of the widely buzzed-about Fearless Girl to downtown Manhattan park Bowling Green. In a press conference Wednesday, Di Modica’s lawyers argued that the bronze girl defiantly staring down Charging Bull (1989) isn’t so much art as an advertisement by the work’s corporate sponsors, allowing them to profit from Di Modica’s piece and violating his copyright. But they also charge that the new statue—which ostensibly highlights the gender and pay gap on Wall Street—alters the originally positive message of Charging Bull without Di Modica’s permission, violating the artist’s legal rights. Although a lawsuit has not yet been filed, even the potential claim raises novel legal questions about whether a statute known as the Visual Artist Rights Act (VARA) protects the intangible message of a work of public sculpture.’

[read full article here by artsy]

SO,  Back in 1987 there was a global stock market crash. […] Arturo Di Modica, a Sicilian immigrant who became a naturalized citizen of the U.S., responded by creating Charging Bull — a bronze sculpture of a…well, a charging bull. It took him two years to make it. The thing weighs more than 7000 pounds, and cost Di Modica some US$350,000 of his own money. He said he wanted the bull to represent “the strength and power of the American people”. He had it trucked into the Financial District and set it up, completely without permission. It’s maybe the only significant work of guerrilla capitalist art in existence.

People loved it. The assholes who ran the New York Stock Exchange, for some reason, didn’t. They called the police, and pretty soon the statue was removed and impounded. A fuss was raised, the city agreed to temporarily install it, and the public was pleased. It’s been almost thirty years, and Charging Bull is still owned by Di Modica, still on temporary loan to the city, still one of the most recognizable symbols of New York City.

And that brings us to March 7th of this year, the day before International Women’s Day. Fearless Girl appeared, standing in front of Charging Bull. On the surface, it appears to be another work of guerrilla art — but it’s not. Unlike Di Modica’s work, Fearless Girl was commissioned. Commissioned not by an individual, but by an investment fund called State Street Global Advisors, which has assets in excess of US$2.4 trillion. That’s serious money. It was commissioned as part of an advertising campaign developed by McCann, a global advertising corporation. And it was commissioned to be presented on the first anniversary of State Street Global’s “Gender Diversity Index” fund, which has the following NASDAQ ticker symbol: SHE. And finally, along with Fearless Girl is a bronze plaque that reads:

Know the power of women in leadership. SHE makes a difference.

Note it’s not She makes a difference, it’s SHE makes a difference. It’s not referring to the girl; it’s referring to the NASDAQ symbol. It’s not a work of guerrilla art; it’s an extremely clever advertising scheme. This is what makes it clever: Fearless Girl derives its power almost entirely from Di Modica’s statue. The sculptor, Kristen Visbal, sort of acknowledges this. She’s said this about her statue:

“She’s not angry at the bull — she’s confident, she knows what she’s capable of, and she’s wanting the bull to take note.”

It’s all about the bull. If it were placed anywhere else, Fearless Girl would still be a very fine statue — but without facing  Charging Bull the Fearless Girl has nothing to be fearless to. Or about. Whatever. Fearless Girl, without Di Modica’s bull, without the context provided by the bull, becomes Really Confident Girl.

Fearless Girl also changes the meaning of Charging Bull. Instead of being a symbol of “the strength and power of the American people” as Di Modica intended, it’s now seen as an aggressive threat to women and girls — a symbol of patriarchal oppression.

In effect, Fearless Girl has appropriated the strength and power of Charging Bull. Of course Di Modica is outraged by that. A global investment firm has used a global advertising firm to create a faux work of guerrilla art to subvert and change the meaning of his actual work of guerrilla art. That would piss off any artist.

See? It’s not as simple as it seems on the surface. It’s especially complicated for somebody (like me, for example) who appreciates the notion of appropriation in art.  Appropriation art is, almost by definition, subversive — and subversion is (also almost by definition) usually the province of marginalized populations attempting to undermine the social order maintained by tradition and the establishments of power. In the case of Fearless Girl, however, the subversion is being done by global corporatists as part of a marketing campaign. That makes it hard to cheer them on. There’s some serious irony here.

And yet, there she is, the Fearless Girl. I love the little statue of the girl in the Peter Pan pose. And I resent that she’s a marketing tool. I love that she actually IS inspiring to young women and girls. And I resent that she’s a fraud. I love that she exists. And I resent the reasons she was created.

I love the Fearless Girl and I resent her. She’s an example of how commercialization can take something important and meaningful — something about which everybody should agree — and shit all over it by turning it into a commodity. Fearless Girl is beautiful, but she is selling SHE; that’s why she’s there.

Should Fearless Girl be removed as Di Modica wants? I don’t know. It would be sad if she was. Should Di Modica simply take his Charging Bull and go home? I mean, it’s his statue. He can do what he wants with it. I couldn’t blame him if he did that, since the Fearless Girlhas basically hijacked the meaning of his work. But that would be a shame. I’m not a fan of capitalism, but that’s a damned fine work of art.

I don’t know what should be done here. But I know this: Arturo Di Modica has a point. And I know a lot of folks aren’t willing to acknowledge that.

source: https://gregfallis.com/